In een vorige blog voor jeugdprofessionals schreven we het al: de kinderbescherming ligt onder een vergrootglas. Er gebeurt veel in het werkveld. En hoewel iedere belanghebbende partij erkent dat het beschermen van kwetsbare kinderen beter moet, weten zij elkaar nog niet te vinden in de zoektocht naar duurzame oplossingen. Bovendien horen betrokkenen tijdens deze zoektocht één partij stelselmatig onvoldoende: het kind.
We gingen hierover in gesprek met onze docent Taco Jansen, die ruim 25 jaar werkervaring heeft in de jeugdhulpverlening. Taco: “Vanuit mijn functie als jeugdconsulent heb ik gemerkt dat professionals vaak heel druk zijn met ouders. Dáár voeren ze vooral gesprekken mee. Terwijl: we doen het uiteindelijk in het belang van de kinderen. We moeten de kinderen ook zien en horen.”
Hoe je dat in de praktijk aanpakt? Taco geeft toe dat dat best lastig is. We hebben immers te maken met personeelstekorten, tijdgebrek en organisatorische uitdagingen. Met die nuancering in het achterhoofd, geeft hij drie concrete manieren voor jeugdprofessionals om de stem van het kind in ieder geval méér te laten horen. Hier komen ze!
Het lijkt misschien een open deur, maar in de praktijk zien we dat het er vaak bij inschiet: een een-op-eengesprek tussen jeugdhulpverlener en kind. Taco’s advies is heel simpel: doe het altijd. Bij peuters zal je dan wellicht vooral het gedrag observeren. Kleuters kunnen vaak al goed genoeg praten om ze zelf aan het woord te laten over een situatie. Daar zijn verschillende methodes voor, zoals:
De ervaring leert dat de uitkomst van zo’n gesprek best verrassend kan zijn. Zo kun je tegenkomen dat een kind (nog) niet weer bij de ouders wil gaan wonen. Terwijl dat misschien wel de aanname was.
Ook bij complexe echtscheidingen zijn er manieren om het kind centraal te stellen. Ben je als hulpverlener bezig met ouderschapsbemiddeling bij een scheiding, dan voer je de gesprekken met de ouders. Een manier om het kind tóch een beetje aanwezig te laten zijn bij zulke bijeenkomsten, is het neerzetten van een foto van het kind. Dan weten alle partijen weer even voor wie ze het doen. Als professional kun je af en toe naar de foto wijzen en vragen: “Wat zou jullie kind hiervan vinden?”
Diezelfde vraag (‘wat zou het kind ervan vinden’) zouden jeugdprofessionals eigenlijk ook meer aan elkaar mogen stellen. Zo kun je als jeugdconsulent best aan een zorgaanbieder vragen of die het kind wel gesproken heeft. En hoe het kind naar de situatie kijkt. Bovendien is het soms discutabel of de aangevraagde zorg, bijvoorbeeld op verwijzing van de huisarts, wel de juiste is. Als alle betrokken partijen elkaar kritische vragen blijven stellen, zorgen we samen dat het kind weer gehoord wordt.
Hoe staat het nu met de rechtmatigheid van de jeugdzorg en nog belangrijker: is er wel sprake van doelmatige zorg? Wyzer houdt zich ook volop bezig met dit thema. In de training Doelmatigheid en Financiële Rechtmatigheid in de Jeugdzorg krijg jij meer inzicht in de relevante bepalingen van de Jeugdwet. Aan de hand van casuïstiek – afgewisseld met theoretische kennis – beantwoorden we samen met jou vragen over verantwoorde zorg, zoals:
Benieuwd geworden? Lees hier meer over de training.
© 2024 Wyzer
